اثر مایل بودن هسته در رفتار سدهای خاکی بلند با هسته آسفالتی

استفاده از سدهای خاکی با هسته آسفالتی طی سال های اخیر به سرعت در حال افزایش است. این سدها برای نواحی پرباران، سردسیر و همچنین مناطقی که با کمبود خاک رس مواجه اند، بسیار مناسب می باشند. براساس پیشنهاد نشریه icold شماره 84 که در سال 1992 به چاپ رسیده، برای سدها با هسته آسفالتی که دارای ارتفاع بیش از 60 متر است، در قسمت پایینی، هسته قائم و در قسمت بالایی، هسته مایل پیشنهاد گردید. بنابر همان نشریه icold این امر باعث کاهش خطر جدایی پوسته بالادست از هسته در محدوده تاج می شود. در این پژوهش با استفاده از نرم افزار flac 2d اثر مایل بودن هسته بر رفتار سدهای خاکی با هسته آسفالتی در دو مرحله پایان ساخت و نخستین آبگیری بررسی شده است. بدین منظور، 40 حالت متفاوت شامل پنج ارتفاع 30، 60، 80، 100 و 150 متر، دو نوع پوسته سنگریزه ای و شنی، دو نوع پی سنگی و آبرفتی و دو شکل هسته قائم و مایل مورد ارزیابی قرار گرفتند. تحلیل مرحله پایان ساخت بصورت ساخت مرحله ای و برای سدهای 30 متری با 15 لایه و بقیه سدها با 30 لایه و تحلیل نخستین آبگیری کلیه سدها طی سه مرحله انجام گردید. نتایج حاکی بر آن است که مایل بودن هسته تاثیر مثبتی بر رفتار سد حداقل طی این دو مرحله بارگذاری ایجاد نمی کند.